In tegenstelling tot andere biografieën druk ik hier geen foto af van betrokkene. Ik zou het echt niet kunnen aanzien!  Er zijn in onze branche, zoals in elke sector, veel verschillende soorten mensen: slimme en domme, grote en kleine, allochtone en autochtone, knappe en lelijke, rijke en arme, goede en slechte

Op één na (3) is WVW de figuur die ik het langst ken in de reissector. Ik ontmoette hem voor het eerst in mei 1961, toen ik secretaris was bij het Vormingsinstituut in Brugge. Hij was toen in de weekends kelner in de feestzaal en het restaurant dat op hetzelfde domein (Ter Groene Poorte) gelegen was.

Gemeenschappelijke bekenden vertelden mij later dat hij toen reeds een ziekelijke afkeer ontwikkelde tegenover mijn persoon. Ik was immers Mijnheer Antoon, hij maar de Willy. Deze, in zijn ogen, onrechtvaardige situatie, zou hem zijn ganse carrière vervolgen. Overal waar hij werkzaam was, werd hij met mij geconfronteerd in een ondergeschikte positie. Uiteraard ben ik mij daar nooit van bewust geweest, noch heb ik er mij ooit naar gedragen.

In het Europa College, waar hij werkzaam was, acteerde ik niet alleen als een leverancier (eerst namens Standaard Boekhandel, later vanuit mijn eigen reisbureau) maar ook als een persoonlijke vriend van zijn baas (4) . Later, in de reissector was de groep reisbureaus die ik vertegenwoordigde altijd een belangrijke klant van zijn werkgever (Sunair, Eurosun, Intop) of van zijn bedrijf (Eurojet, Aquasun).

Willy Réné Maria Van Walleghem wordt geboren te Brugge op 3 december 1938 in een milieu van arbeiders en kleine bedienden. Na zijn middelbare studies bij de Broeders Xaverianen (5) komt zoals voor iedere jongeman, de legerdienst er aan. Gezond, verstandig en ambitieus als hij is, wordt hij reserve-officier en zoals vele anderen in die tijd tekent hij na zijn legerdienst bij (6).

Inderdaad in de periode van de koude oorlog is er een gebrek aan subalterne (lagere) officieren. Reserve-officieren krijgen de kans om een tijdelijk contract aan te gaan, dat na een (zwaar) examen kan worden omgezet tot een definitief contract. Maar ook daar worden beperkingen opgelegd. De hoogste graad die men kan bereiken is deze van kapitein-commandant. De hogere graden blijven voorbehouden aan de afgestudeerden van de kaste van de Militaire School.

Het is mij niet bekend of WVW niet slaagt in het examen voor een definitieve benoeming of hij genoeg heeft van de militaire discipline. Ik opteer voor het eerste. Hoe dan ook in 1961 wordt hij bediende in het Europa College, ondertussen is hij gehuwd met de onderwijzeres Yolanda Van Roye en heeft hij, zoals elke jonge Vlaming gebouwd. Vandaar de extra job als kelner.

Men kan van WVW veel zeggen maar werkkracht mag men hem niet ontzeggen: voltijds werkend in een internationale instelling studeert hij sociale en politieke wetenschappen in Gent en haalt er met onderscheiding een licentiaatsdiploma.

In een volgende fase volgt hij in het Europa College  ook de cursussen en haalt er een Postgraduate in Political Science.  Maar het bedrijfsleven wenkt! In 1970 wordt hij commercieel directeur van Sunair en verwerft snel een kennis van de sector. Een echte band met zijn baas, Vanmoerkerke komt  er echter nooit. Vanmoerkerke vindt hem wel hardwerkend, maar te emotioneel en onbetrouwbaar. Dit gevoel is terecht want nog tijdens zijn dienstverband inviteert WVW mij en mijn echtgenote, op kosten van Sunair, in het toen meest prestigieuze restaurant van Brugge (Duc de Bourgogne).

Ten behoeve van zijn nieuwe werkgever (Airtour), maar zonder hun medeweten, wil hij een strategie tegen zijn huidige (Sunair) uitwerken. De spotnaam voor Vanmoerkerke, die ik later veelvuldig zou gebruiken, de tour-imperator, werd die avond door WVW uitgevonden! Sunair dient trouwens later ook klacht in wegens ontvreemding van confidentiële documenten, maar deze klacht wordt later geseponeerd.

WVW doet nogal terughoudend over zijn twee periodes bij de Airtour/Intop groep en later bij Eurosun. Volgens mijn gegevens verlaat hij Sunair eind 1975, wordt vervolgens commercieel directeur van Airtour en vertrekt eind 1976, begin 1977 naar Eurosun.

Aanvankelijk voelt hij er zich goed thuis. De aandeelhouder (Socfin) is immers kapitaalkrachtig en hij kan het geld door deuren en vensters gooien. Hij waant zich de gelijke van Vanmoerkerke en De Meutter en kijkt zelfs neer op Brackx.

Maar de catastrofe is onvermijdelijk, sluw als hij is, verlaat hij het schip voor het zinkt en laat zijn opvolger, Francis Dewaele (7), met een huis vol lijken achter.

Vanaf 1979 speelt hij bij Intop hetzelfde spelletje als bij Sunair. Nog voor zijn vertrek bereidt hij een samenwerking voor met de Nederlanders Herman Behrens (8) en Henk Janssens, toenmalige eigenaars van Eurojet. Eurojet Nederland investeert voor 60 % in Eurojet België waar WVW bestuurder-directeur wordt. Op 16 januari 1981 gaat men officieel van start en men is gedurende een aantal jaren vrij succesrijk.

Maar de samenwerking tussen Janssens en Behrens loopt in 1988 spaak. Janssens verkoopt Eurojet Nederland aan Holland International en via een tussenpersoon geraakt Eurojet België in handen van Sunair die het enkele maanden later opdoekt. WVW stelt Janssens verantwoordelijk voor het debâcle en toont tijdens deze discussie zijn ware aard. Ik maak het hiernavolgend verhaal niet zelf mee maar verneem het uit de eerste hand (van de heer Janssens zelf).

In een laatste poging om tot een constructief gesprek te komen, begeeft Henk Janssens zich naar Wemmel, de woonplaats van WVW. Hij treft er een man in verwilderde toestand aan, die met een elektrische schaar zijn haag aan het scheren is. Het komt tot een hooglopende ruzie tot WVW zijn zelfbeheersing verliest, zijn haagschaar grijpt en krijst: rot op vuilen Hollander, of ik snij je kloten af.

Aangezien Janssens nog maar pas hertrouwd is, naar verluidt met een jonge en zeer mooie vrouw en vanzelf-sprekend gehecht is aan zijn edele delen en WVW zijn haag-schaar opstart, zet de heer Janssens het op een lopen in de richting van zijn nieuwe vrouw; gezeten in zijn al even nieuwe Jaguar. Alleen het feit dat de draad van de haagschaar niet tot aan het voertuig reikt, redt de heer Janssens van een vroegtijdige impotentie.

Ik was helemaal niet verbaasd over dit verhaal want zelf werd ik enkele jaren tevoren geconfronteerd met een ander voorval waarbij WVW betrokken was.

In de loop van 1984 ontvang ik frequent naamloze scheldbrieven. Ik geef daar niet echt aandacht aan tot mijn medewerker, Gaston Vandevelde (1927-2012), zegt: dit lettertype heb ik nog gezien! Toen en nu, worden de VVR-dossiers alfabetisch per reisbureau bijgehouden. Het lot is ons gunstig gezind want de eerste letter van Eurojet is slechts de vijfde in het alfabet! Onze diagnose wordt door een deskundige en later door een vonnis van de rechtbank van 14 juni 1985 en in beroep op 28 november 1985 bevestigd:

Willy Marie Réné Van Walleghem is schuldig aan ontoelaatbare en zware (origineel) anonieme beledigingen.

Maar niet alleen collega’s zijn het slachtoffer van de oncontroleerbare agressiviteit van WVW maar ook klanten. Een voorbeeld vindt men terug in de rechtszaak Hendrickx / Aquasun. De familie Hendrickx (ouders en twee kinderen van 7 en 10 jaar) boeken bij Reizen Zeppelin in Kapellen een reis naar Tunesië. Papa Hendrickx vertelt aan zijn dochtertjes honderduit over de woestijn, het hete zand, de statige kamelen, de blauwe zee, het mooie zwembad.

Hij betaalt daar 110.200 BEF (2.731 €) voor aan zijn reisagent. Op 7 april 1990 te 0600h ’s morgens biedt de familie Hendrickx zich aan op de luchthaven. Zij wordt geconfronteerd met een ongeschoren, ogenrollende figuur, die later WVW blijkt te zijn, die hen koudweg vertelt: Uw reisbureau heeft de factuur niet betaald, u kan niet op het vliegtuig, de plaatsen zijn al doorverkocht.

De heer Van Walleghem, touroperator met (toen) 20 jaar ervaring, licentiaat en afgestudeerde van het Europacollege, bestuurder van beroepsverenigingen, ondervoorzitter van de IFTO, blijkt niet te weten – niet te willen weten – dat de sedert 1976 geldige Internationale Overeenkomst betreffende het Reiscontract; aan de touroperators de uitvoeringsplicht oplegt d.w.z. dat een betaling van een reiziger aan een reisbemiddelaar geacht wordt aan de touroperator te zijn verricht.

Evenmin merkt deze verwilderde egoïstische idioot twee wenende kinderen op die de droom van hun jonge leven zien in rook opgaan.

Het enige wat hij kan uitkramen is: nu moet gij er voor opdraaien, anders was ik het geweest. Op 6 december 1991 spreekt de rechtbank van koophandel een vernietigend vonnis uit en veroordeelt Aquasun tot terugbetaling van alle betaalde bedragen plus een schadeloosstelling van 35.000 BEF, verhoogd met de intresten. Later zouden er nog tal van rechtszaken volgen. De meest hallucinante reserveer ik als afsluiter (zie verder).

Na het Eurojet avontuur start in oktober 1988 de Aquasun-periode. WVW ontkent ooit iets met Aquasun Nederland, waar de onbetrouwbare en later ontmaskerde oplichter Behrens de plak zwaait, te maken te hebben. Vermoedelijk zijn er geen of beperkte kapitaalsbindingen geweest, maar de operationele samenwerking was wel intensief, vooral wat betreft Gambia.

Maar voor de eergierige WVW is commercieel succes niet genoeg. Hij wil een vooraanstaande rol spelen in de sector. In maart 1989 richt hij dan ook de AITO (Association of Independant Tour Operators) op maar laat die vereniging vier jaar later vallen om voorzitter van ABTO te worden.

Binnen ABTO is er immers een einde gekomen aan de dominantie van de Vanmoerkerkes en de twee grote touroperators gunnen elkaar het voorzitterschap niet. Dan maar een ambitieuze schertsfiguur genomen.

Maar WVW zijn ambities liggen ook internationaal. Jarenlang tracht hij met zijn titel van ondervoorzitter van de IFTO (International Federation of Tour Operators) indruk te maken. In feite is hij er maar één van de vijf bijna fictieve ondervoorzitters en krijgt hij er de naam van the eternal Belgian clown. Ondertussen gaat het met Aquasun en Portugal Travel steeds maar slechter.

Eerst gaat hij een samenwerking aan met de beruchte oplichter Jacky Aernoudt (9)  en neemt deze laatste zijn bijzit, Hermine Ghys, zelfs in dienst. In mei 1999 vindt hij tenslotte een Kortrijkse yuppie, Bob De Man (°1969) die Aquasun overneemt. Een jaar later gaat Portugal Travel failliet en nog een jaar later stikt Bob De Man onder de talrijke lijken die bij Aquasun uit de kast vallen en legt de boeken neer.

Eén van de laatste exploten van WVW, waarvoor hij in januari 2000 tot zes maanden celstraf (met uitstel), wordt veroordeeld betreft een vervalst contract van Constellation Airlines. Deze later failliet gegane luchtvaartmaatschappij vliegt voor Aquasun tegen uitzonderlijk gunstige voor-waarden op Gambia. Aangezien WVW echter zijn facturen niet betaalt, stopt de toenmalige directeur Christian Heinzman (Antwerpen 1953-2018) de vluchten. Aquasun daagt de carrier voor de rechtbank en legt een contract voor dat Constellation verplicht tot half 1997 te vliegen. Onderzoek wijst echter uit dat de laatste bladzijde van de overeenkomst van een ander contract afkomstig is en door WVW persoonlijk werd aangepast.

WVW beschikt over een zekere intelligentie en schuwt beslist hard werken niet. Hij heeft de mond vol over ons beroep, zijn collega’s, zijn kinderen en kleinkinderen; uit zijn bewondering voor Brackx, Vanmoerkerke en zelfs voor de VVR, maar zet iedereen meedogenloos voor schut wanneer het hem uitkomt. Als zakenman is hij een loser. Zijn werkgevers (Sunair, Airtour, Intop, Eurosun) zijn nooit beter van zijn diensten geworden; zijn bedrijven zijn verdwenen (Eurojet) of failliet gegaan (Aquasun, Portugal Travel), wat niet wegneemt dat hij nog steeds op een riant appartement in de Brugse binnenstad woont.

Wie de onweerstaanbare behoefte zou voelen om deze fossiel van de Belgische reisindustrie nog te ontmoeten, kan hem bijna elke voormiddag vinden in Café Craenenburgh op de Markt in Brugge waar hij bij het genot van een (1) koffie al de kranten doorneemt, inzonderheid deze die nog maar eens een ingezonden stuk van hem hebben opgenomen. WVW heeft immers nog steeds vrienden bij de pers maar sedert Walter Baeke (Travel Express) is overleden en Jan Van Rompay met pensioen is gegaan, is hij van het scherm verdwenen.