1974

Jacques Solé is doctor in de rechten en licentiaat in de handelswetenschappen. Hij neemt een kleine vijf jaar afstand van het toerisme als hij  aan de balie werkt. Het toerisme is voor hem als een virus. Met TEJ (Tourisme des Etudiants et de la Jeunesse) stort hij zich op de nieuwe markt van studenten- en jeugdreizen.

Het duurt echter even tot Solé ontdekt dat een v.z.w.-statuut, hoe creatief ook uitgebaat, toch een aantal beperkingen oplegt. In 1974 ligt hij dan ook aan de grondslag van de samenwerkende vennootschap Student and Youth Tours Operator (Sytour).

Sytour wordt erg belangrijk want in 1981 maakt men 12,47 miljoen € omzet maar ook 793.000 € verlies. De hulp van een kapitaalkrachtige partner wordt ingeroepen en in 1983 verschijnt Transalpino als meerderheidsaandeelhouder. Ondanks het feit dat Transalpino, die uiteindelijk voor 97 % eigenaar wordt, door een faillissement wordt uitgeschakeld, blijft Sytour bestaan.

Maar Solé is iedereen altijd een stapje voor, in april 1977 heeft hij, via een tussenpersoon, Air Circuit International of ACI of Actimo opgericht. In juni 1978 verschijnen Solé en de invloedrijke politicus Francis De Hondt er als bestuurders. Actimo leidt een vrij onbetekenend bestaan maar groeit vanaf 1986 gestadig: van 2 miljoen € omzet in dat jaar naar 2,8 miljoen € in 1989, er worden echter alleen maar verliezen genoteerd. Later zullen de activiteiten van deze maatschappij worden overgenomen door Eole.

De naamloze vennootschap Eole wordt opgericht in oktober 1989 met een kapitaal van 300.000 €, dit wordt later opgetrokken tot 500.000 €.  Francis De Hondt is voorzitter, Jacques Solé directeur. Eole koopt het ene handelsfonds na het andere: de kantoren van Actimo, enkele kantoren van de failliete Transalpino, het kantoor van Pullman Voyages, enkele kantoren van Sun Reizen, enkele kantoren van het failliete Hotelplan, de touroperator Airbeach.

Naast de hogergenoemde rechtspersonen verschijnt Solé nog in: sprl Le Jardin Botanique, Immobilière Bruxelloise en Uniclam. Het is niet helemaal duidelijk of Solé nu Uniclam Paris overgenomen heeft, of omgekeerd.

Nadat in 1989 de nationale UPAV / BBR is omgevormd tot een zuiver Franstalige beroepsvereniging, fusioneert deze met de GPAV (Groupement Professionelle des Agences de Voyages), een groep afgescheurde UPAV-leden, onder de leiding van Helft en Solé. Deze laatste lijkt een uitstekend compromis figuur om het voorzitterschap waar te nemen.

Met de steun van zijn vriend, Francis De Hondt, ontpopt hij zich als een dynamische voorzitter, vooral wat de ledenwerving betreft. Na korte tijd blijkt echter dat Solé niet het onverdeeld vertrouwen geniet van een aanzienlijk deel van het UPAV-ledenbestand. Terecht, meent men dat een collega, die voornamelijk touroperator is, en talrijke commerciële en andere verplichtingen heeft, moeilijk een rechtlijnig voorzitter kan zijn van een vereniging van reisbemiddelaars (3).

Na een vernieuwing van de raad van bestuur van UPAV zien de tegenstanders van Solé hun kans schoon. Alain Varenne (Flash Travel) wordt als kandidaat naar voren geschoven. Handig als hij is, trekt Solé zich onmiddellijk terug maar stelt Cuvelier (Service Voyages) voor. Op 2 maart 1992 wordt deze tot voorzitter verkozen. Teleurgesteld en gekwetst door de ondankbaarheid van de collega’s, trekt Solé zich terug en gaat zich vooral wijden aan een nieuw samenwerkingsverband voor reisagenten, Gigatours, dat 70 reisbureaus groepeert. Solé was geen echte money maker maar eerder een overlever die vooral zijn vrienden goed wist te kiezen.

Om financieel te overleven was het voor Solé noodzakelijk om politieke invloed uit te oefenen. In feite was het een gespleten persoonlijkheid die enerzijds, mede door zijn charisma, gemakkelijk vrienden maakte maar anderzijds dezelfde vrienden, dikwijls om onduidelijke redenen, weer afstootte