1970

In tegenstelling tot andere biografieën druk ik hier geen foto af van betrokkene. Ik zou het niet kunnen aanzien!  Er zijn in onze branche, zoals in elke sector, veel verschillende soorten mensen: slimme en domme, grote en kleine, allochtone en autochtone, knappe en lelijke, rijke en arme, goede en slechte

Op één na (zie nota 3) is WVW de figuur die ik het langst ken in de reissector. Ik ontmoette hem voor het eerst in mei 1961, toen ik secretaris was bij het Vormingsinstituut in Brugge. Hij was toen in de weekends kelner in de feestzaal en het restaurant dat op hetzelfde domein (Ter Groene Poorte) gelegen was.

Gemeenschappelijke bekenden vertelden mij later dat hij toen reeds een afkeer ontwikkelde tegenover mijn persoon. Ik was immers Mijnheer Antoon, hij maar de Willy. Deze, in zijn ogen, onrechtvaardige situatie, zou hem zijn ganse carrière vervolgen. Overal waar hij werkzaam was, werd hij met mij geconfronteerd in een ondergeschikte positie. Uiteraard ben ik mij daar nooit van bewust geweest, noch heb ik er mij ooit naar gedragen.

In het Europa College, waar hij ooit werkzaam was, trad ik niet alleen op als een leverancier (eerst namens Standaard Boekhandel, later vanuit mijn eigen reisbureau) maar ook als een persoonlijke vriend van zijn baas (zie nota 4) . Later, in de reissector was de groep reisbureaus die ik vertegenwoordigde altijd een belangrijke klant van zijn werkgever (Sunair, Eurosun, Intop) of van zijn bedrijf (Eurojet, Aquasun).

Willy Réné Maria Van Walleghem (WVW) werd geboren te Brugge op 3 december 1938 in een milieu van arbeiders en kleine bedienden. Na zijn middelbare studies bij de Broeders Xaverianen (zie nota 5) kwam zoals voor iedere jongeman, de legerdienst er aan. Gezond, verstandig en ambitieus als hij is, werd hij reserve-officier en zoals vele anderen in die tijd tekent hij na zijn legerdienst bij (zie nota 6).

Inderdaad in de periode van de koude oorlog was er een gebrek aan subalterne (lagere) officieren. Reserve-officieren kregen de kans om een tijdelijk contract aan te gaan, dat na een (zwaar) examen kon worden omgezet tot een definitief contract. Maar ook daar werden beperkingen opgelegd. De hoogste graad die men kon bereiken wa deze van kapitein-commandant. De hogere graden bleven voorbehouden aan de afgestudeerden van de kaste van de Militaire School.

Het is mij niet bekend of WVW niet slaagde in het examen voor een definitieve benoeming of hij genoeg had van de militaire discipline. Ik opteer voor het eerste. Hoe dan ook in 1961 werd hij bediende in het Europa College, ondertussen was hij gehuwd met de onderwijzeres Yolanda Van Roye en had hij, zoals elke jonge (West) Vlaming gebouwd. Vandaar de extra job als kelner.

Men kan van WVW veel zeggen maar werkkracht mocht men hem niet ontzeggen: voltijds werkend in een internationale instelling studeerde hij sociale en politieke wetenschappen in Gent en haalde er met onderscheiding een master diploma.

In een volgende fase volgde hij in het Europa College  ook de cursussen en haalde er een Postgraduate in Political Science.  Maar het bedrijfsleven wenkte! In 1970 werd hij commercieel directeur van Sunair en verwierf snel een kennis van de sector. Een echte band met zijn baas, Rudolf Vanmoerkerke (1924-2014) kwam er echter nooit. Vanmoerkerke vond hem wel hardwerkend, maar te emotioneel en onbetrouwbaar. Dit gevoel was terecht want nog tijdens zijn dienstverband inviteerde WVW mij en mijn echtgenote, op kosten van Sunair, in het toen meest prestigieuze restaurant van Brugge (Duc de Bourgogne).

Ten behoeve van zijn nieuwe werkgever (Airtour), maar zonder hun medeweten, wilde hij een strategie tegen zijn huidige (Sunair) uitwerken. De spotnaam voor Vanmoerkerke, die ik later veelvuldig zou gebruiken, de tour-imperator, werd die avond door WVW uitgevonden! Sunair diende trouwens later ook klacht in wegens ontvreemding van confidentiële documenten, maar deze klacht werd geseponeerd.

WVW deed terughoudend over zijn twee periodes bij de Airtour/Intop groep en later bij Eurosun. Volgens mijn gegevens verliet hij Sunair eind 1975, werd vervolgens commercieel directeur van Airtour en vertrok eind 1976, begin 1977 naar Eurosun.

Aanvankelijk voelde hij er zich goed thuis. De aandeelhouder (Socfin) was immers kapitaalkrachtig en hij kon het geld door deuren en vensters gooien. Hij waande zich de gelijke van Rudolf Vanmoerkerke (1924-2014) en Bob De Meutter (1927-2017)en keek zelfs neer op Gerard Brackx (1931-2011).

Maar de catastrofe was onvermijdelijk, sluw als hij was, verliethij het schip voor het zonk en liet zijn opvolger, Francis Dewaele (°1938, zie nota 7), met een huis vol lijken achter.

Vanaf 1979 speelde hij bij Intop hetzelfde spelletje als bij Sunair. Nog voor zijn vertrek bereidde hij een samenwerking voor met de Nederlanders Herman Behrens (zie nota 8) en Henk Janssens, toenmalige eigenaars van Eurojet. Eurojet Nederland investeerde voor 60 % in Eurojet België waar WVW bestuurder-directeur werd. Op 16 januari 1981 ging men officieel van start en men was gedurende een aantal jaren vrij succesrijk.

Maar de samenwerking tussen Janssens en Behrens liep in 1988 spaak. Janssens verkocht Eurojet Nederland aan Holland International en via een tussenpersoon geraakte Eurojet België in handen van Sunair die het enkele maanden later opdoekte. WVW stelde Janssens verantwoordelijk voor het debâcle en toonde tijdens deze discussie zijn ware aard. Ik maakte het hiernavolgend verhaal niet zelf mee maar vernam het uit de eerste hand (van de heer Janssens zelf).

In een laatste poging om tot een constructief gesprek te komen, begaf Henk Janssens zich naar Wemmel, de woonplaats van WVW. Hij trof er een man in verwilderde toestand aan, die met een elektrische schaar zijn haag aan het scheren was. Het kwam tot een hooglopende ruzie tot WVW zijn zelfbeheersing verloor,  zijn haagschaar greep en krijste: rot op vuilen Hollander, of ik snij je kloten af.

Aangezien Janssens nog maar pas hertrouwd was, naar verluidt met een jonge en zeer mooie vrouw en vanzelfsprekend gehecht was aan zijn edele delen en WVW zijn haagschaar opstartte, zette de heer Janssens het op een lopen in de richting van zijn nieuwe vrouw; gezeten in zijn al even nieuwe Jaguar. Alleen het feit dat de draad van de haagschaar niet tot aan het voertuig reikte, redde de heer Janssens van een vroegtijdige impotentie.

Ik was helemaal niet verbaasd over dit verhaal want zelf werd ik enkele jaren tevoren geconfronteerd met een ander voorval waarbij WVW betrokken was.

In de loop van 1984 ontving ik frequent naamloze scheldbrieven. Ik gaf daar niet echt aandacht aan tot mijn medewerker, Gaston Vandevelde (1927-2012), zei: dit lettertype heb ik nog gezien! Toen en nu, worden de VVR-dossiers alfabetisch per reisbureau bijgehouden. Het lot was ons gunstig gezind want de eerste letter van Eurojet is slechts de vijfde in het alfabet! Onze diagnose werd door een deskundige en later door een vonnis van de rechtbank van 14 juni 1985 en in beroep op 28 november 1985 bevestigd:

Willy Marie Réné Van Walleghem is schuldig aan ontoelaatbare en zware (origineel) anonieme beledigingen.

Maar niet alleen collega’s waren het slachtoffer van de oncontroleerbare agressiviteit van WVW maar ook klanten. Een voorbeeld vindt men terug in de rechtszaak Hendrickx/Aquasun. De familie Hendrickx (ouders en twee kinderen van 7 en 10 jaar) boekten bij Reizen Zeppelin in Kapellen een reis naar Tunesië. Papa Hendrickx vertelde aan zijn dochtertjes honderduit over de woestijn, het hete zand, de statige kamelen, de blauwe zee, het mooie zwembad.

Hij betaalde daar 110.200 BEF (2.731 €) voor aan zijn reisagent. Op 7 april 1990 te 0600h ’s morgens bood de familie Hendrickx zich aan op de luchthaven. Zij werd geconfronteerd met een ongeschoren, ogenrollende figuur, die later WVW blijkt te zijn, die hen koudweg vertelde: Uw reisbureau heeft de factuur niet betaald, u kan niet op het vliegtuig, de plaatsen zijn al doorverkocht.

De heer Van Walleghem, touroperator met (toen) 20 jaar ervaring, master en afgestudeerde van het Europacollege, bestuurder van beroepsverenigingen, ondervoorzitter van de IFTO, bleek niet te weten – niet te willen weten – dat de sedert 1976 geldige Internationale Overeenkomst betreffende het Reiscontract; aan de touroperators de uitvoeringsplicht oplegde d.w.z. dat een betaling van een reiziger aan een reisbemiddelaar geacht wordt aan de touroperator te zijn verricht.

Evenmin merkte deze verwilderde egoïstische idioot twee wenende kinderen op die de droom van hun jonge leven zagen in rook opgaan.

Het enige wat hij kon uitkramen was: nu moet gij er voor opdraaien, anders was ik het geweest. Op 6 december 1991 sprak  de rechtbank van koophandel een vernietigend vonnis uit en veroordeelde Aquasun tot terugbetaling van alle betaalde bedragen plus een schadeloosstelling van 35.000 BEF (8.675 €), verhoogd met de intresten. Later zouden er nog tal van rechtszaken volgen. De meest hallucinante reserveer ik als afsluiter (zie verder).

Na het Eurojet avontuur startte in oktober 1988 de Aquasun-periode. WVW ontkende ooit iets met Aquasun Nederland, waar de onbetrouwbare Behrens de plak zwaaide, te maken te hebben. Vermoedelijk waren er geen of beperkte kapitaalsbindingen, maar de operationele samenwerking was wel intensief, vooral wat betreft Gambia.

Maar voor de eergierige WVW was commercieel succes niet genoeg. Hij wilde een vooraanstaande rol spelen in de sector. In maart 1989 richtte hij dan ook de AITO (Association of Independant Tour Operators) op maar liet die vereniging vier jaar later vallen om voorzitter van ABTO te worden.

Binnen ABTO was er immers een einde gekomen aan de dominantie van de Vanmoerkerkes en de twee grote touroperators gunnen elkaar het voorzitterschap niet. Dan maar een ambitieuze schertsfiguur genomen.

Maar WVW zijn ambities lagen ook internationaal. Jarenlang trachtte hij met zijn titel van ondervoorzitter van de IFTO (International Federation of Tour Operators) indruk te maken. In feite was hij er maar één van de vijf bijna fictieve ondervoorzitters en kreeg hij er de naam van the eternal Belgian clown. 

Ondertussen ging aat het met Aquasun en Portugal Travel steeds maar slechter. Eerst ging hij een samenwerking aan met de oplichter Jacky Aernoudt (°1952, zie nota 9)  en nam deze laatste zijn bijzit, Hermine Gys (°1949), zelfs in dienst. In mei 1999 vond  hij een Kortrijkse yuppie, Bob De Man (°1969) die Aquasun overnam. Een jaar later ging Portugal Travel failliet en nog een jaar later stikte De Man onder de talrijke lijken die bij Aquasun uit de kast vielen en legde hij de boeken neer.

Eén van de laatste exploten van WVW, waarvoor hij in januari 2000 tot zes maanden celstraf (met uitstel), werd veroordeeld betrof een vervalst contract van Constellation Airlines. Deze, later failliet gegane, luchtvaartmaatschappij vioog voor Aquasun tegen uitzonderlijk gunstige voorwaarden op Gambia. Aangezien WVW echter zijn facturen niet betaalde, stopte de toenmalige directeur Christian Heinzman (1953-2018) de vluchten. Aquasun dagvaardde  Constellation en legde  een contract voor dat Constellation verplichtte tot half 1997 te vliegen. Onderzoek wees echter uit dat de laatste bladzijde van de overeenkomst van een ander contract afkomstig was en door WVW persoonlijk werd aangepast.

WVW beschikte over een zekere intelligentie en schuwde hard werken niet. Hij had de mond vol over ons beroep, zijn collega’s, zijn kinderen en kleinkinderen; uitte zijn bewondering voor Brackx, Vanmoerkerke en zelfs voor de VVR, maar zette iedereen meedogenloos voor schut wanneer het hem uitkwam. Als zakenman was hij een loser. Zijn werkgevers (Sunair, Airtour, Intop, Eurosun) werden nooit beter van zijn diensten; zijn bedrijven zijn verdwenen (Eurojet) of failliet gegaan (Aquasun, Portugal Travel), wat niet wegneemt dat hij nog steeds op een riant appartement in de Brugse binnenstad woont.

Wie de onweerstaanbare behoefte voelde om deze fossiel van de Belgische reisindustrie nog te ontmoeten, kon hem bijna elke voormiddag vinden in Café Craenenburgh op de Markt in Brugge waar hij bij het genot van een (1) koffie al de kranten doornam, inzonderheid deze die nog maar eens een ingezonden stuk van hem hadden opgenomen. WVW had immers nog  vrienden bij de pers maar nadat Walter Baeke (1943-2004, Travel Express) was overleden en Jan Van Rompay (°19490) met pensioen ging, verdween WVW uit de openbaarheid.