1974

Hij was doctor in de rechten en master in de handelswetenschappen en was vijf jaar werkzaam  aan de balie. Het toerisme was voor hem als een virus. Met TEJ (Tourisme des Etudiants et de la Jeunesse) stortte hij zich op de nieuwe markt van studenten- en jeugdreizen. Het duurde echter even tot Solé ontdekte dat een v.z.w.-statuut, hoe creatief ook uitgebaat, toch beperkingen oplegt. In 1974 lag hij dan ook aan de basis van de samenwerkende vennootschap Student and Youth Tours Operator (Sytour).

Sytour werd belangrijk want in 1981 maakte men 12,47 miljoen € omzet maar ook 793.000 € verlies. De hulp van een kapitaalkrachtige partner werd ingeroepen en in 1983 verscheen Transalpino als meerderheidsaandeelhouder. Ondanks het feit dat Transalpino, die uiteindelijk voor 97 % eigenaar werd, door een faillissement werd uitgeschakeld, bleef Sytour bestaan.

Maar Solé was iedereen altijd een stapje voor, in april 1977 had hij, via een tussenpersoon, Air Circuit International of ACI of Actimo opgericht. In juni 1978 verscheen Solé en de invloedrijke politicus Francis De Hondt er als bestuurders. Actimo leidde een vrij onbetekenend bestaan maar groeide vanaf 1986 gestadig: van 2 miljoen € omzet in dat jaar naar 2,8 miljoen € in 1989, er werden echter alleen maar verliezen genoteerd. Later werden de activiteiten van deze maatschappij overgenomen door Eole.

De naamloze vennootschap Eole werd opgericht in oktober 1989 met een kapitaal van 300.000 €, dit werd later opgetrokken tot 500.000 €.  Francis De Hondt was voorzitter, Jacques Solé directeur. Eole kocht het ene handelsfonds na het andere: de kantoren van Actimo, enkele kantoren van de failliete Transalpino, het kantoor van Pullman Voyages, enkele kantoren van Sun Reizen, enkele kantoren van het failliete Hotelplan, de touroperator Airbeach, enz..

Naast de hogergenoemde rechtspersonen verscheen Solé nog in: sprl Le Jardin Botanique, Immobilière Bruxelloise en Uniclam. Het was niet duidelijk of Solé nu Uniclam Paris overgenomen heeft, of omgekeerd.

Nadat in 1989 de nationale UPAV/BBR werd omgevormd tot een zuiver Franstalige beroepsvereniging, fusioneedet deze met de GPAV (Groupement Professionelle des Agences de Voyages), een groep afgescheurde UPAV-leden, onder de leiding van Jean Helft (°1935) en Solé. Deze laatste leek een uitstekend compromis figuur om het voorzitterschap waar te nemen.

Met de steun van zijn vriend, Francis De Hondt, ontpopte hij zich als een dynamische voorzitter, vooral wat de ledenwerving betrof. Na korte tijd bleek echter dat Solé niet het onverdeeld vertrouwen genoot van een aanzienlijk deel van het UPAV-ledenbestand. Terecht, meende men dat een collega, die voornamelijk touroperator was, en talrijke commerciële en andere verplichtingen had, moeilijk een rechtlijnig voorzitter kon zijn van een vereniging van reisbemiddelaars (zie nota 3).

Na een vernieuwing van de raad van bestuur van UPAV zagen de tegenstanders van Solé hun kans schoon. Alain Varenne (°1954, Flash Travel) werd als kandidaat naar voren geschoven. Handig als hij was, trok Solé zich onmiddellijk terug maar stelde Jean Philippe Cuvelier (°1957, Service Voyages) voor. Op 2 maart 1992 werd deze tot voorzitter verkozen. Teleurgesteld en gekwetst door de ondankbaarheid van de collega’s, trok Solé zich terug en wijdde zich vooral aan een nieuw samenwerkings-verband voor reisagenten, Gigatours, dat 70 reisbureaus groepeerde. 

Solé was geen echte money maker maar eerder een overlever die vooral zijn vrienden goed wist te kiezen. Om financieel te overleven was het voor Solé noodzakelijk om politieke invloed uit te oefenen. In feite was het een gespleten persoonlijkheid die enerzijds, mede door zijn charisma, gemakkelijk vrienden maakte maar anderzijds dezelfde vrienden, dikwijls om onduidelijke redenen, weer afstootte